(D:BH fanfiction) Lights Down Low #KAMCON
Lights Down Low
Pairing : #KAMCON (Elijah Kamski x Connor)
Author : with her percentage | Genre/Rate : OS/PG
* warning *
Slash
_____________________
แสงดาราเฉิดฉายท่ามกลางนภายามราตรีที่แสนมืดมิด ช่วงเวลาที่เหมาะแก่การเอนกายพักพิงและหลับตาพริ้มรอฝันดีที่จะเยือนมาถึง
ภายใต้ผืนฟ้ากว้างและไร้แสงใดสาดส่อง ยามที่สิ่งมีชีวิตบนผืนดินกำลังหลับไหล หากแต่มีชายหนุ่มผู้ได้ชื่อว่าเป็น ‘บิดาชีวิตแห่งปัญญาประดิษฐ์’ ยังคงตื่นตัวจากนิทราอย่างที่ไม่ควรจะเป็นในเวลาเช่นนี้
แววสีแครอไลน่าหม่นแสงคู่นั้นทอดมองผ่านกระจกใสบานใหญ่เบื้องหน้าไปยังดวงดาราเหล่านั้นไม่วางตา เขายืนเหม่อมองออกไปเบื้องหน้าอยู่นาน นานเสียจนบริวารจักรกลสาวที่คอยรับใช้ต่างพากันไปปิดพักระบบอยู่ในที่ของตน ปล่อยทิ้งให้เจ้านายหนุ่มของพวกหล่อนยังคงยืนราวกับถูกมนต์สะกดเฉกเช่นคนไร้สติ
หากแต่จะมีใครกันเล่าจะหยั่งรู้ถึงสิ่งที่อยู่ความคิดของเขาในตอนนี้
ใบหน้าคมคายขยับเอียงเล็กน้อยเพื่อขจัดความล้าช่วงต้นคอหลังจากที่กลับมาควบคุมความคิดของตัวเองได้ทีละน้อย คัมส์กี้เผลอไผลหลุดไปในภวังค์ความคิดถึงสิ่งที่ตัวเองได้กระทำลงไปตลอดช่วงหลายวันที่ผ่านมานี้
เขาขลุกตัวและหมกมุ่นอยู่กับการให้ชีวิตปัญญาประดิษฐ์อีกครั้ง หากไม่ใช่การทำเพื่อมนุษยชาติแต่เป็นการกระทำเพื่อตัวเขาเองเท่านั้น นั่นก็เพียงเพราะภาพจินตนาการฟุ้งเฟ้อแบบที่คัมส์กี้เองไม่เคยมีมันบ่อยนัก –การมีครอบครัวเป็นของตัวเอง คือสิ่งที่อัจฉริยะมหาเศรษฐีอย่างเขาต้องการ
เอไลจาห์ไม่ปฏิเสธเลยสักนิดว่าความเหงาในราตรีกาลเคยกัดกินเขาอยู่ในทุกค่ำคืนยามที่สะดุ้งตื่นจากฝันร้าย หรือแม้กระทั่งจากฝันกลางวันที่ขมขื่น แต่ในตอนนี้มันต่างออกไปเมื่อเขามีคอนเนอร์เข้ามาช่วยแบ่งเบายามที่เจอกับเหล่าความรู้สึกพวกนั้น
จากอีกฝ่ายที่เป็นเพียงหนุ่มแอนดรอยด์สืบสวนพบเพื่อผ่าน กลายมาเป็นส่วนหนึ่งที่ต้องทำงานร่วมกันทุกวัน สุดท้าย... หลังจากที่ผ่านอะไรกันมาด้วยกันหลากหลายเหตุการณ์ จากคนรู้จักก็กลายเป็นคนรู้ใจในไม่ช้า สุดท้าย คอนเนอร์ก็ขยับสถานะมาเป็นคนรักของเขาในที่สุด
เอไลจาห์แค่นหัวเราะเมื่อนึกถึงความทรงจำในช่วงหลายปีที่ผ่านมาหลังจากจบการปฏิวัติของเหล่าดีเวียนท์ หลายเรื่องที่หวนย้อนกลับมาเรียกรอยยิ้มจริงใจให้กว้างขึ้นบนใบหน้าแบบที่ไม่ได้เป็นบ่อยนัก ภาพทรงจำชวนอบอุ่นใจพวกนั้นทำให้เขารู้สึกถึงความสวยงามในการมีชีวิตเฉกเช่นมนุษย์อีกครั้ง ไม่ใช่เพียงแค่นักประดิษฐ์ไร้หัวใจแบบที่ใครเคยครหา
ก็ฟังดูตลกร้ายเมื่อนึกได้ว่ากลับกลายเป็นแอนดรอยด์ที่ทำให้มนุษย์อย่างเขาได้รู้สึกถึง ‘การมีชีวิต’
“อีไล...” เสียงเรียกจากแอนดรอยด์ที่อยู่ในความคิดเมื่อครู่นั้นแผ่วเบาแต่ก็ดึงให้เขาหลุดจากภวังค์ความคิด
คอนเนอร์ชันตัวขึ้นนั่ง เขาดูงัวเงียเพราะเส้นผมสังเคราะห์สีน้ำตาลเข้มนั่นฟูขึ้นเล็กน้อย พลางจ้องมองไปยังคนรักของตน
“นอนไม่หลับเหรอครับ” แอนดรอยด์หนุ่มเอ่ยถามออกไปเมื่อเห็นว่าในเวลานี้อีกฝ่ายยังไม่เข้านอนเสียที
เพราะคัมส์กี้มีเรื่องมากมากอยู่ภายในความคิด และมักจะไม่เอ่ยพูดหากไม่จำเป็น ทำให้หลายครั้งคอนเนอร์นึกห่วงชายตรงหน้าตนเสียจนอยากดุออกไปหลายครั้ง แต่เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายไม่อยากได้ยินอะไรที่ทำให้รู้สึกเหนื่อยยิ่งกว่าเก่า สิ่งที่เขาทำได้จึงมีแค่อ้อมกอดที่จะปลอบประโลมให้คนตรงหน้ารู้สึกดีขึ้นจากเรื่องพวกนั้น
“ใช่... แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ไม่ใช่เรื่องงานชวนปวดหัวอะไร” คัมส์กี้เอ่ยตอบพลางขยับอ้อมแขนโอบสัมผัสที่ได้รับ
“แต่ระดับอารมณ์ของคุณไม่คงที่...” คอนเนอร์ฝังใบหน้าลงกับไหล่กว้าง “คิดมากเรื่อง EC800 อยู่เหรอครับ”
EC800 คือแอนดรอยด์เด็กหญิงที่คัมส์กี้ตั้งใจสร้างขึ้นมาเพื่อเติมเต็มครอบครัวในแบบที่ต้องการ ครอบครัวที่จะมีเขา คอนเนอร์ และเด็กน้อยสักคนที่มาเติมเต็มให้ชีวิตคู่ของพวกเขาสมบูรณ์กว่าเดิม
เพราะคำว่าสมบูรณ์แบบไม่มีอยู่จริงในโลกอุดมคติ เอไลจาห์จึงต้องสร้างมันขึ้นให้ใกล้เคียงกับคำนั้นด้วยมือของตัวเอง
“ก็นิดหน่อย... ฉันแค่กำลังคิดว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยไหม” ใบหน้าและน้ำเสียงของคัมส์กี้นั้นเจือไปด้วยความกังวลที่ปิดไม่มิด
เห็นดังนั้นคอนเนอร์ก็กระชับกอดแล้วลูบหลังอีกฝ่ายหวังปลอบประโลมให้ความคิดต่างๆ นั้นสงบลง “ผมเชื่อว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยครับ แต่ตอนนี้คุณควรจะพักผ่อนได้แล้ว”
“นี่คอนเนอร์...” แต่ยังไม่ทันที่แอนดรอยด์หนุ่มจะขยับพาตัวเองหรืออีกฝ่ายกลับไปที่เตียง เสียงทุ้มนั่นก็ฉุกเรียกเขาไว้
“ครับอีไล...?”
ความวิตกกังวลที่ยังคงฉายชัดอยู่บนใบหน้าของอีกฝ่ายนั้นทำให้คอนเนอร์ชะงักมอง
“ถ้าในอนาคตไม่เป็นอะไรแบบที่ฉันวาดฝันเอาไว้... แบบที่เรา... วาดฝันเอาไว้”
“นายจะยังอยากอยู่กับฉันหรือเปล่า ?”
‘นี่คอนเนอร์’
เสียงทุ้มของเอไลจาห์ คัมส์กี้ เอ่ยเรียกแอนดรอยด์ที่กำลังให้ความสนใจกับนกตัวน้อยที่ทั้งคู่บังเอิญเจอในสวนสาธารณะใจกลางเมือง
เสียงที่แฝงความละมุนยามที่เอ่ยเรียกชื่อของอีกฝ่ายออกมานั้นให้ความรู้สึกอบอุ่นไม่ต่างกับสภาพอากาศยามฤดูใบไม้ผลิ ฉุดให้สายตาของแอนดรอยด์สืบสวนเจ้าของชื่อนั้นหันกลับไปมองพร้อมใบหน้าสงสัย
‘ครับ คุณคัมส์กี้ ?’
ชั่วแว้บหนึ่งที่คอนเนอร์เห็นว่าใบหน้าคมคายนั่นขมวดคิ้วก่อนที่จะคลายปมขมวดนั่นออกพร้อมกับเสียงถอดถอนหายใจในเวลาสั้นๆ
‘ไม่มีอะไร...’เสียงนั้นฟังดูอ้ำอึ้ง มนุษย์หนุ่มทำท่าคล้ายต้องการจะพูดบางอย่างออกไปซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้งเสียจนแอนดรอยด์หนุ่มที่อยู่เคียงข้างนึกสงสัย
‘คุณคัมส์กี้ ?’ ใบหน้าของเขาเอียงมองอีกฝ่ายเล็กน้อยก่อนเอ่ยเสียงถามออกไป‘คุณรู้สึกไม่สบายหรือเปล่าครับ’
เพราะอะไรสักอย่างที่ทำให้อัตราการเต้นของหัวใจชายหนุ่มนั้นเร็วขึ้นอย่างน่าประหลาด และมันมักจะเป็นอย่างนี้เสียบ่อยในช่วงพักหลังที่เขาได้อยู่กับคอนเนอร์สองคนเช่นนี้... แต่หากให้พูดตามจริง เอไลจาห์คิดว่าตนกลับรู้คำตอบของคำถามนั้นดีที่สุดแบบที่ไม่ต้องเอ่ยถามใครเสียด้วยซ้ำ
‘ดูเหมือนอัตราการเต้–’
‘ฉันรู้คอนเนอร์... ฉันรู้’ เสียงนั้นเอ่ยตัดประโยคแอนดรอยด์สืบสวนที่ทำหน้าที่คล้ายแอนดรอยด์บุรุษพยาบาลขึ้นทุกวี่วัน
เอไลจาห์ยกฝ่ามือขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง หากแต่ใช่เหนื่อยหน่ายหรืออะไรทำนองนั้น เขาแค่ต้องการขจัดความประหม่าที่มากล้นให้ลดลงเสียหน่อย‘ไม่... ฉันไม่ได้รู้สึกไม่สบาย ไม่ใช่แบบนั้นหรอก’
และอาจจะเพราะการที่ได้เรียนรู้พฤติกรรมของมนุษย์ยามที่คลุกคลีกับต่างเผ่าพันธุ์มามาก คอนเนอร์จึงเลือกทิ้งความเงียบให้เป็นตัวช่วยเพื่อคลายความกดดันที่อีกฝ่ายกำลังเผชิญอยู่ไม่ว่าจากเรื่องอะไรก็ตาม
แต่ใครจะรู้ได้ว่าท่ามกลางความเงียบที่เกิดขึ้นในตอนนั้น มีหนึ่งเสียงที่ดังขึ้น ดังจนหูทั้งสองข้างของเอไลจาห์ คัมส์กี้ นั้นอื้ออึงไปด้วยเสียงหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้น
ดัง... จนเอไลจาห์เผลอคิดไปว่าคนทั้งดีทรอยท์อาจจะได้ยินกันถ้วนหน้า
ดัง... เสียจนเผลอไผลพูดข้อสรุปที่ตนคิดตลบหาคำตอบของความรู้สึกคลุมเครือนี่มาตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาออกไปโดยไม่ได้ยั้งคิดอีกรอบ
ดัง... จนทำให้แอนดรอยด์หนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกได้ถึงความร้อนที่เกิดขึ้นภายในระบบเพราะความรู้สึกบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นหลังจากได้ยินคำบางคำจากอีกฝ่าย
คอนเนอร์คลี่รอยยิ้มขึ้นมองอีกฝ่ายคล้ายกับวันนั้น
เขาเคยคิดเสมอว่าความรู้สึกของพวกมนุษย์เป็นเรื่องที่ซับซ้อน เข้าใจยาก และฟังดู... เป็นไปไม่ได้หากต้องเกิดขึ้นกับตัวเขาในวันหนึ่ง
แต่อนาคตแล้วใครจะรู้ได้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ความรัก...ความรู้สึกที่แอนดรอยด์อย่างเขาไม่เคยเข้าใจมันถึงแม้จะมีข้อมูลเชิงลึกในรูปแบบตัวอักษรและสื่อต่างๆ อยู่ในฐานระบบมากมายก็ตาม
แต่พวกนั้นเทียบไม่ได้เลยสักนิดเมื่อเขาได้มาเจอกับคนตรงหน้า... มนุษย์ที่สอนให้เขารู้จักและเข้าใจว่าความรู้สึกนั้นที่แท้จริงคืออะไร
“ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนครับอีไล...”
เอไลจาห์ คัมส์กี้ คือความรักของคอนเนอร์
100%
talk.
สวัสดีค่ะ อันนี้เป็นตอนต่อจาก Purge the Heresy นะคะ (goo.gl/FhLA7C)
มาต่อไวมาก (ถ้าเทียบกับเรื่องอื่นๆ ที่ดองไว้)
หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ !
ขอบคุณสำหรับทุกๆ ฟีดแบค ยอดรี ยอดเฟบค่ะ ♡