(DORAEMON! fanfiction) How miserable you are and I am #Gianoby

How miserable you are and I am

Pairing : #Gianoby (Goda Takeshi x Nobi Nobita)

Author : with her percentage | Genre/Rate : OS/PG-15

* warning *

Slash

_____________________

คงไม่มีใครได้ทันสังเกตเรื่องราวของเพื่อนร่วมห้องที่แสนงุ่มง่ามคนนึงว่าหมอนั่นเป็นคนที่พิเศษสำหรับเด็กชายผู้แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาเด็กวัยเดียวกันมากเพียงไหน

ถึงแม้หมอนั่นจะเฉื่อยชา เซ่อซ่า เงอะงะ ขี้หลงขี้ลืม เรียนก็ไม่ได้เก่ง แถมสมรรถภาพร่างกายก็ห่วยแตก แต่ ‘โนบิ โนบิตะ’ กลับเป็นคนที่อยู่ในสายตาของ ‘โกดะ ทาเคชิ’ เสมอ

อาจจะเพราะความน่ารำคาญหรืออะไรก็ตามที ตั้งแต่สมัยเด็กจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีเลยสักครั้งที่ไจแอนท์จะละสายตาไปจากเพื่อนคนนี้ได้ คงเป็นเพราะในด้านที่ไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวพวกนั้น โนบิตะยังซ่อนสิ่งที่ดี ๆ เอาไว้อีกมากมาย ความมีน้ำใจที่หยิบยื่นมาให้ในวันที่เขายากลำบาก รอยยิ้มที่แสนใสซื่อยามที่เอ่ยปากให้อภัยเขา จิตใจที่แสนจะอารีในยามที่ยอมเสียสละบางสิ่งที่สำคัญกับตัวเองเพื่อคนอื่น ๆ

โนบิตะมีทั้งด้านน่ารักให้น่ามันเขี้ยวเสียจนแทบอดใจทนให้พุ่งไปฟัดแทบจะไม่ไหว ทั้งยังน่ารังแกบ่อยครั้งเสียจนไจแอนท์ก็อดใจไม่ค่อยอยู่เหมือนกัน

เขายังจำเรื่องราวตอนเข้าโรงเรียนอนุบาลได้เป็นอย่างดีที่เขาได้เจอกับทุกคนครั้งแรก วันนั้นพวกเราวุ่นวายอยู่กับการตามหาการหายตัวไปของเด็กชายร่วมห้องคนหนึ่ง พวกเรารู้แค่เพียงชื่อ ไม่เคยเห็นค่าหน้าค่าตากันมาก่อนด้วยซ้ำ

ทว่าในตอนท้ายที่เขาเป็นคนตามหาเด็กคนนั้นจนเจอ สภาพใบหน้าที่เปรอะเปื้อนน้ำตา เส้นผมที่เปียกโชก และเสื้อผ้าที่เลอะโคลนจนมอมแมมไปทั่วกายเล็ก เด็กชายผู้เป็นเพื่อนใหม่ของเขากำลังร้องไห้งอแงเพียงเพราะของสำคัญของตัวเองจะถูกพรากไป

น่าปกป้อง—อยากปกป้องคน ๆ นี้ นั่นคือสิ่งเดียวที่ ‘โกดะ ทาเคชิ’ ในวัยเด็กพอจะนึกออก

แต่เขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมทุกอย่างถึงได้กลับตาลปัตรกลายเป็นแบบนี้ ตลอดหลายวันหลายเดือน รวมถึงหลายปีผ่านไป เขาได้กลายเป็นคนที่ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ตัวเองเคยปณิธานเอาไว้ในตอนเด็ก ไจแอนท์กลับกลายเป็นคนที่ชอบใช้กำลังกับโนบิตะมาโดยตลอดหลายปีที่พวกเขารู้จักกันมา

“นี่~ โนบิตะ~ นั่นหนังสือการ์ตูนเล่มใหม่ที่เพิ่งวางขายไม่ใช่เหรอ~”

“โน ! บิ ! ตะ !!! ฉันจะอัดนาย !!!”

“ขอบคุณในความมีน้ำใจของฉันซะสิที่ยอมให้นายได้มาเล่นเบสบอลกับพวกเรา—“

ทั้งหมดนั่น ที่ทำไปก็แค่อยากจะหาเรื่องอยู่ใกล้ ๆ ก็เท่านั้นเอง

ทั้งหมดนั่นที่ทำลงไป ก็เพียงเพราะอยากจะให้ตัวเองอยู่ในสายตาอีกฝ่ายตลอดเวลาบ้างก็เท่านั้นเอง...

ทั้งสีหน้าและแววตาหวาดวิตกที่ทอดมองมา — อา นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทาเคชิต้องการหรอก เขาไม่ได้อยากให้อีกฝ่ายจ้องมองมาที่ตัวเองด้วยความห่างเหินแบบนั้น แต่ถ้ามันเป็นสายตาที่โนบิตะมีให้เขาแค่เพียงคนเดียว มองแค่เพียงเขาคนเดียวได้... และมีเพียงเขาคนเดียวที่ทำให้โนบิตะร้องไห้ได้

ไจแอนท์ก็ไม่คิดว่ามันจะแย่อะไรนัก

เขาชอบยามที่ได้เห็นใบหน้าที่แสนจะน่ารักตอนกำลังเริ่มงอแง ชอบที่มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่ได้จ้องมอง ได้ครอบครองเอาไว้แต่เพียงผู้เดียว

มันก็ถูกแล้วที่จะเป็นแบบนั้น

“เฮอะ นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็กากนี่หว่า”

เขาทำได้เพียงหลุบสายตาลงต่ำ จ้องมองคนที่นอนหมดสภาพตัวเปื้อนฝุ่นดินจนแทบดูไม่ได้ — ถึงแม้จะใช้ของวิเศษของโดราเอม่อนมาช่วยหลายต่อหลายครั้งแล้วก็ยังทำอะไรเขาไม่ได้แม้เพียงนิด ครั้งนี้ก็เหมือนเดิม

“โนบิตะ...” เสียงยานคางของหุ่นยนต์สีฟ้าเอ่ยเรียกชื่อคนที่สภาพดูไม่จิดสักนิดใต้เท้าเขา

ใบหน้าที่ขึ้นสีช้ำจาง ๆ รวมถึงรอยฟกช้ำบนแก้ม ขอบตาที่แดงก่ำจากน้ำตาที่ไหลฟูมฟายเพราะการร้องไห้อย่างหนักตอนที่พวกเขาสู้กัน — โนบิตะในตอนนี้น่ามองเสียจนเขาละสายตาไปไม่ได้อีกแล้ว

“หมอนี่ไม่มีทางแข็งแกร่งกว่าฉัน จะวันนี้ วันไหน วันข้างหน้าหรืออนาคตอีกกี่สิบปีก็ตาม.. ไม่มีวัน—“

“เพราะอย่างนั้นมันถึงจำเป็นต้องมีฉันอยู่เคียงข้าง คนอ่อนแอ เหลาะแหละ ไม่ได้เรื่องอย่างนี้จะไปสู้ใครเขาได้ เหอะ”

ทั้งหมดนั่นที่พูดออกไปแบบนั้นก็เพราะว่าเขาอยากจะอยู่กับโนบิตะไปเรื่อย ๆ ก็เท่านั้น

และทาเคชิไม่สนใจว่าตัวเองจะโดนแววตารังเกียจมองมาอีกกี่ครั้ง ไม่สนว่าท่าทางหวาดหวั่นไม่อยากเข้าใกล้เขานั้นจะถูกแสดงออกมาอีกกี่หน สิ่งที่เขาสนใจมีเพียงโนบิตะจะยังคงไปไหนได้ไม่ไกลเกินสายตาที่เขาจะมองเห็น และนั่นมันก็เพียงพอแล้ว

___________

WHP.

x

Thanks for reading ♥︎

ขอให้เอนจอยรีดดิ้งค่ะ มาหวีดเรือนี้กับเราได้นะคะ !