top of page

(BNHA fanfiction) Running Out #DabiBaku

Running Out

Pairing : #DabiBaku (Dabi x Bakugo Katsuki)

Author : with her percentage | Genre/Rate : OS/PG-15

* warning *

Slash, OOC~70%, Bad End

_____________________

เขาเปรียบเสมือนยาพิษไร้สีผสมน้ำเปล่าที่ผมต้องดื่มอยู่ในทุกๆ วัน

ดวงตาที่เคยฉายแววเจ้าเล่ห์แต่บัดนี้กลับเศร้าหมองคู่นั้น สบสะท้อนกับแสงไฟสลัวทำให้ผมเห็นทุกอย่างที่สะท้อนออกมาภายในตาอมสีมรกตของอีกฝ่าย

ภาพสะท้อนของชายคนหนึ่งที่ยอมละทิ้งซึ่งทุกอย่างที่ตนมี กำลังนอนหอบหายใจอยู่ภายใต้อ้อมแขนแกร่งของชายอีกคนผู้เป็นดั่งทุกสิ่งทุกอย่างของเขา

“คัตสึกิ...”

นั่นคือภาพสะท้อนของผม ผู้ยอมมอบศักดิ์ศรีของตัวเองให้กับคนตรงหน้าหมดหัวใจ สูญเสียซึ่งการควบคุมทุกอย่างในตัวเองไปโดยสิ้นเชิง

น้ำเสียงทุ้มนั่นพร่ำเรียกชื่อผมซ้ำแล้วซ้ำเล่ายามที่โถมกายเข้ามา ทุกการขยับสร้างตัวตนเด่นชัดอยู่ในความรู้สึกถึงแม้สายตาของผมจะพร่ามัวเพราะหยาดน้ำตาก็ตาม

ผมเอื้อมมือออกไปข้างหน้า เกลี่ยปลายนิ้วลงบนผิวแก้มของอีกฝ่ายที่ตอนนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาไม่ต่างกันนัก พร่ำคำบอกรักออกจากริมฝีปากทั้งๆ ที่ไม่เคยคิดแม้แต่จะเอื้อนเอ่ยออกไปตลอดก่อนหน้านี้

เราจูบกันอีกครั้ง และในคราวนี้มันเนิ่นนานราวกับว่าต่างก็ไม่มีใครต้องการให้มันจบลง นั่นทำให้ผมรู้ดีว่านี่คือจูบสุดท้าย การบอกลาที่ผมและเขาต่างไม่เคยต้องการให้มันเกิดขึ้น

และเป็นผมที่ฟูมฟายหลังจากนั้น เอ่ยประโยคอ้อนวอนซ้ำซากวนไปวนมาถึงแม้จะรู้ว่ามันไม่ช่วยอะไรก็ตาม

“ไม่ไปได้ไหม .. อยู่กับฉัน”

“ไม่ไปไหนนะ”

ดาบิ... ได้โปรด”

แต่แน่นอนว่ามันไม่ได้ผล เขายืนอยู่ที่ปลายเตียง เสียงของสาบเสื้อเนื้อผ้ายามที่ถูกสวมใส่เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมรับรู้ว่าเขายังอยู่ตรงนั้น

เสียงกระทบของหัวเข็มขัดที่อยู่หยิบยกจากพื้นดังขึ้นพร้อมๆ กับที่จังหวะการเต้นของหัวใจของผมวูบโหวง สายตาของผมไม่ได้จับจ้องไปยังที่ที่เขายืนอยู่ แต่กลับถูกใช้เหม่อมองไปยังเพดานห้องสีจืดแทน

เพราะผมไม่ต้องการจะเห็นภาพของเขายามที่เดินจากไป

เสียงของประตูที่ผมนึกเกลียดมันขึ้นมาดื้อๆ ดังขึ้น ทิ้งระยะเวลายาวนานในความคิด ซึ่งผมจินตนาการอย่างเข้าข้างตัวว่าเขากำลังยืนมองจากตรงนั้น คิดทบทวนและเปลี่ยนใจในระยะเวลาสั้นๆ ว่าจะไม่ไปไหนและเดินกลับมามอบอ้อมกอดที่อบอุ่นให้กับผมอีกครั้ง

แต่เสียงปิดประตูนั่นก็เงียบลง

ดาบิเดินจากไปแล้ว และเขาเลือกที่จะทิ้งให้ข้างในของผมเริ่มตายอย่างช้าๆ จากพิษของยาที่ได้ชื่อว่า ‘ความรัก’

- end -


bottom of page