(BNHA fanfiction) One Thing #DabiShoto
One Thing
Pairing : #DabiShoto (Dabi x Todoroki Shoto)
Author : with her percentage | Genre/Rate : OS/PG
* warning *
Slash, AU, OOC
_____________________
'เธอทำทุกอย่างได้ดีแล้ว แต่ถ้าเธอยังคิดว่าตัวเองแย่นัก ทำไมไม่มองมาที่ฉันแล้วเอาความคิดห่วยๆ นั่นมาลงที่ฉันคนนี้แทนล่ะ ?’
นั่นคือสิ่งที่เขาคนนั้นพูดเอาไว้ในตอนที่เราเจอกันครั้งแรก
นัยน์ตาสีเหมือนขนของนกเป็ดน้ำคล้ายคลึงกับของเขาแต่กลับให้ความรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างกันออกไป แววตาไร้ความกังวลคู่นั้นจ้องมองมาและราวกับกำลังทำให้โลกทั้งใบที่แหลกสลายลงไปของเขาค่อยๆ ดีขึ้นมา
เขาคนนั้นเปรียบเหมือนดั่งแสงสว่าง เป็นคนที่มอบความหวังมาให้ ถึงแม้ว่าเราจะเพิ่งเคยเจอกันเพียงครั้งเดียวก็ตาม
หลังจากวันนั้น โทโดโรกิ โชโตะก็ภาวนาสุดหัวใจเหลือเกินว่าอยากจะพบกับเขาคนนั้นอีกสักครั้งถ้าหากมีโอกาส…
… แต่ใครจะไปคิดว่าเราจะเจอกันอีกครั้งในสถานการณ์แบบนี้
“เรามาจบเรื่องนี้กันดีกว่า" เสียงทุ้มนั่นยังคงฟังดูเหมือนกับครั้งที่เคยพูดกับเขาในครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้เจอกัน และนั่นยิ่งตอกย้ำให้โชโตะรับรู้ถึงความจริงที่ว่าคนตรงหน้าคือคนคนเดียวกับที่เขาเคยเจอเมื่อหลายปีก่อน
ผู้ชายคนนั้นมีชื่อว่า ดาบิ และน่าตกใจมากเหลือเกินที่เขาคนนั้นเป็นคนของสมาพันธ์วิลเลิน
ราวกับการรอคอยมาตลอดถูกเติมเต็มให้สมปรารถนา แต่มันก็พังทลายลงภายในระยะเวลาแค่ชั่วพริบตา เพราะคนที่เป็นเหมือนดั่งความหวังหนึ่งเดียวที่ทำให้เขาหยัดยืนสู้กับทุกปัญหาเวลาที่เจอเรื่องแย่ๆ กลับกลายเป็นศัตรูตัวร้ายที่เหล่าฮีโร่แบบเขาต้องกำจัด
“ทำไม…” คำพูดนั้นฟังดูเลื่อนลอย แววตาสะท้อนต้องแสงจากอัตลักษณ์ไฟของตัวเองเหม่อมองไปยังใบหน้าของบุคคลที่วนเวียนอยู่ในความคิดตนมาหลายปีที่ผ่านมา
“อา… ไม่คิดเหรอว่าสิ่งที่พวกที่เรียกตัวเองว่าฮีโร่–แบบนายทำมันก็ไม่ได้ถูกต้องไปเสียหมด" รอยยิ้มร้ายนั่นหยักขึ้นที่มุมปากของชายตรงหน้าพร้อมๆ กับที่ปลายผมสีดำสนิทลู่ไปตามแรงลมที่พัดผ่าน "ไม่ว่าจะฮีโร่หรือวิลเลินมันก็เหมือนกันหมดไม่ใช่หรือไง แล้วอะไรล่ะที่ต่างกัน ? อะไรกันล่ะที่ทำให้พวกแกคิดว่าดีกว่าพวกฉัน”
เพราะความมั่นใจที่ถูกทอดมาตามน้ำเสียงทุ้มทุกคำที่อีกฝ่ายพูดทำให้โชโตะชะงักฟัง แต่ถึงอย่างนั้นเขาเองก็ไม่เข้าใจในประโยคที่อีกฝ่ายพูดออกมาอยู่ดี
“หมายความว่ายังไง ?”
“นี่ฉันต้องอธิบายความคิดน่ารังเกียจที่นายยึดถือให้ฟัง ?” คล้ายกับประโยคคำถามที่ถูกส่งออกมา โชโตะมองไปยังใบหน้าของอีกฝ่ายที่บัดนี้เขาไม่รู้เลยว่าดาบิกำลังคิดอะไรอยู่หรือกำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่กันแน่ "แต่ฉันคิดว่านายคงจะรู้ดีนะโทโดโรกิ… หึ ฮีโร่งั้นเหรอ…" เสียงทุ้มนั่นเงียบลงไปชั่วครู่ดึงความสนใจให้เขารอฟังต่อ "มันก็แค่คำที่ใช้เรียกตัวเองให้ดูดีไม่ใช่หรือไง ในเมื่อสุดท้ายทุกคนก็ใช้อัตลักษณ์ของตัวเองเพื่อความต้องการของตัวเองกันทั้งนั้น"
โชโตะสังเกตเห็นแววผิดหวังวูบหนึ่งในสายตาของดาบิ "ฉันยัง… ไม่เข้าใจ” และเขาก็เอ่ยตอบกลับไปราวกับคนโง่ที่ยังไม่มั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องการจะพูดอะไรกันแน่
"นายพยายามที่จะไม่เข้าใจมันต่างหาก หรือต้องให้ฉันพูดถึงพ่อ… ของนาย" สิ้นประโยคจากริมฝีปากอีกฝ่ายก็ราวกับร่างกายของเขาชาวาบไปด้วยความทรงจำตั่งต่างที่ไหลย้อนเข้ามา "คนแบบนั้นใช้พลังเพื่ออะไรกัน ต้องการเป็นฮีโร่ที่มีความนิยมสูงสุด พยายามสร้างให้นายกลายเป็นเครื่องมือที่ก้าวข้ามออลไมท์เพื่อบรรลุความปรารถนาของตัวเอง… หึ ไม่รู้สึกตัวเลยหรือไงว่าคนรอบข้างนายก็มีแต่คนพรรค์นี้"
เพราะสิ่งที่อีกฝ่ายเอ่ยพูดมาทำให้คำพูดของตัวเขาเลือนหายเข้าไปในลำคอ มีเพียงความเงียบเท่านั้นที่ทิ้งช่องว่างให้แก่วิลเลินตรงหน้าเป็นคำตอบ
“ที่ฉันพูดมันถูกใช่ไหมล่ะ หึ พวกที่เรียกตัวเองว่าฮีโร่แบบนายก็แค่ใช้อัตลักษณ์เพื่อจุดมุ่งหมายของตัวเอง เพื่อชื่อเสียง เงินทอง ความนิยม…" ดาบิเว้นช่วงพูด เขาจ้องมองไปยังเด็กหนุ่มตรงหน้าที่บัดนี้มีสีหน้าเคร่งเครียดแสดงออกมาให้เห็น ก่อนที่เสียงทุ้มนั้นจะเอ่ยกล่าวต่อเมื่อเห็นว่าคู่สนทนาของตนหยิบยื่นความเงียบมาให้เป็นคำตอบ "แล้วนายล่ะโทโดโรกิ… นายเป็นคนจำพวกนั้นหรือเปล่า ?”
คำถามที่ถูกส่งมาทำให้ความคิดในหัวของโชโตะที่ตีกันยุ่งเมื่อครู่กลับมลายหายไปอย่างน่าประหลาด
ดาบิทำแบบนี้อีกแล้ว… เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมแค่เพียงเสียงทุ้มๆ นั่นเอ่ยประโยคออกมาก็ทำให้ความคิดของเขาสงบลงได้เพียงชั่วพริบตาและถูกแทนที่ด้วยคำพูดจากอีกฝ่าย
ประโยคคำถามที่อีกฝ่ายเอ่ยทิ้งไว้นั้นวนเวียนอยู่ในหัวแทนที่ความคิดทุกอย่างที่เกิดขึ้น – 'นั่นสิ… เขามาเป็นฮีโร่เพราะต้องการสิ่งพวกนั้นหรือเปล่า ?’
'เขามาเป็นฮีโร่เพราะอะไร' กลายเป็นคำถามเพียงหนึ่งเดียวในความคิดของโชโตะในตอนนี้ และคำตอบที่เกิดขึ้นภายในเสี้ยววินาทีไม่ได้ทำให้โชโตะพึงใจกับมันเลยสักนิด
เพราะเขาถูกฝึกมาให้เป็นแบบนี้… เพราะวัยเด็กที่ถูกช่วงชิงไปจากคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อถูกแทนที่ด้วยการโดนฝึกอย่างหนักเพื่อให้เติบโตมาเป็นเขาในทุกวันนี้… และเพราะต้องการเอาชนะผู้เป็นพ่อและแสดงให้เห็นว่าเขาทำได้ดีแม้ไม่ต้องใช้อัตลักษณ์ที่ได้รับมาจากคนคนนั้นก็ตามที…
… โชโตะมองไม่เห็นจุดหมายที่แท้จริงที่ทำให้ตัวเขาเองมาเป็นฮีโร่ด้วยซ้ำ
“ตอนจบของเรื่องนี้เป็นสิ่งที่นายเลือกเองได้ โทโดโรกิ… มันไม่ยากเลย" เสียงของดาบิเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบที่กินเวลาระหว่างเขาทั้งสองคนอยู่นานสองนาน "สิ่งที่นายต้องตัดสินใจมีเพียงแค่สองทางเลือก นั่นคือนายเลือกที่จะมาเข้าร่วมกับฉันเพื่อจัดระเบียบสังคมโสมมนี่ใหม่… หรือนายจะกลับไปใช้ชีวิตที่น่าสมเพชนั่นในฐานะฮีโร่จอมปลอม…" ดาบิยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าสีหน้าของคู่สนทนาเปลี่ยนไปจากตอนแรก "การตัดสินใจนั่นมันขึ้นอยู่กับนาย"
ราวกับคำถามที่แฝงมาพร้อมคำเชิญชวนนั่นเข้ามาปลุกปั่นประสาทให้ความคิดที่สงบเมื่อครู่กลับกลายเป็นพายุที่ทำให้โชโตะรู้สึกปั่นป่วน
หากเป็นเขาก่อนหน้านี้ก็คงเลือกที่จะมุ่งมั่นเป็นฮีโร่ที่มีชื่อเสียงเพื่อพิสูจน์ตัวเองให้ตาแก่นั่นได้เห็นว่าเขาจะก้าวข้ามความสำเร็จโดยที่ไม่ต้องใช้อัตลักษณ์ด้านซ้ายนี่ แต่ในตอนนี้ที่เขาได้มาพบกับคนตรงหน้าอีกครั้ง ก็ราวกับคนที่เป็นเหมือนดั่งความหวังที่ตัวเองไล่ตามหามาตลอดมาปรากฎตรงหน้า ถึงแม้มันจะพังทลายไปในชั่วพริบตาเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นศัตรู แต่พอได้ฟังความคิดอีกด้านที่ตัวเองไม่เคยแม้แต่จะนึกถึงมันมาก่อนก็กลับทำให้ความตั้งใจเดิมทีสั่นคลอนจนแทบไม่หลงเหลืออะไรเลย
นั่นสินะ ในเมื่อตั้งแต่แรกเขาก็ไม่เคยได้เลือกทางเดินให้ตัวเองอยู่แล้ว มันจะเป็นอะไรไปถ้าเขาตัดสินใจที่จะเลือกทางเดินให้กับตัวเองมันซะตอนนี้
โทโดโรกิมองไปยังอีกฝ่ายที่ในตอนนี้ยื่นมือข้างหนึ่งออกมาตรงหน้าอย่างรอคอยคำตอบให้เป็นดั่งที่หวัง ในเมื่ออีกฝ่ายก็เปรียบเหมือนแสงสว่างที่นำทางให้ตัวเขาเดินผ่านเวลายากลำบากตลอดหลายปีที่ผ่านมา คำตอบจึงไม่ยากอย่างที่กังวลเช่นก่อนหน้า และเขาเองก็ใช้ความคิดหลังจากนั้นไม่นานนักก่อนที่ฝ่ามือข้างขวาจะยื่นออกไปวางลงบนมือหนาของผู้ชายที่เป็นเสมือนแรงผลักดันให้กับตนมาตลอด
“ยินดีต้อนรับสู่โลกของฉัน…" แรงรั้งจากดาบิที่ฝ่ามือทำให้ร่างของเขาเซเข้าไปหาคนตรงหน้าอย่างไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่ท่อนแขนแกร่งเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นนั่นจะโอบเข้าที่เอวของเขา "ต่อจากนี้ก็ฝากตัวด้วยล่ะ โชโตะ"
- 100% -
talk.
นานๆ ทีจะลงฟิคครบ 100% ค่ะ
อยู่ดีๆ ก็มากาวเรือนี้เฉยเลย แฮ่..
หวังว่าทุกคนจะชอบกันนะคะ!