(BNHA fanfiction) Us #KiriBaku

Us

Pairing : #kiribaku (Kirishima Eijiro x Bakugo Katsuki)

Author : with her percentage | Genre/Rate : OS/R

* warning *

Slash, AU, Tragedy~99.90%, Violent 60.90%

_____________________

ผมฝันว่าตัวเองกำลังยืนอยู่บนเนินเตี้ยในทุ่งดอกไม้ที่กว้างใหญ่จนสุดลูกหูลูกตา เส้นขอบฟ้าสีครามสดใสตัดกับผืนแผ่นดินเขียวชอุ่มที่ทอดยาวออกไปไกลจนคาดคะเนถึงจุดสิ้นสุดไม่ได้

ท่ามกลางต้นหญ้าและหมู่ดอกไม้หลากสี มีชายเรือนผมสีอิฐคนหนึ่งยืนโดดเด่นอยู่ไม่ไกลพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ส่งมาให้…

ผู้ชายที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มจนน่าหมั่นไส้ นั่นคือ คิริชิมะ เอย์จิโร่

เสียงหัวเราะไม่ดังนักจากคนข้างกายเคล้ามากับเสียงลมอ่อนๆ ที่พัดผ่านผิวเนื้อพากลิ่นหอมของหมู่บุษบาแตะเข้าที่ปลายจมูก ให้ความรู้สึกชวนสบายใจเสียจนตัวผมปิดเปลือกตาลงรับความรู้สึกผ่อนคลายและความสงบที่ก่อเกิดขึ้นภายในจิตใจ

สงบ…

…จนน่าประหลาดใจ

ยังไม่ทันได้หายใจเอาอากาศเข้าปอด บรรยากาศรอบตัวเมื่อครู่ที่รู้สึกสดใสกลับหม่นหมองลงและไร้ซึ่งเสียงใดๆ ที่เล็ดลอดเข้ามาในระยะการได้ยิน

ทุกอย่างพลันเงียบงันลงทันตาจนกระทั่งฆานประสาทรับสัมผัสได้ถึงกลิ่นคละคลุ้งของคาวเลือด

… แล้วทำไมน้ำตาของผมถึงไหลออกมา ?

หยาดโลหิตข้นกระจายเต็มผนังและนองเต็มพื้นภายในห้องพักบนตึกสูง ราวกับภายในห้องสี่เหลี่ยมแห่งนี้ถูกย้อมด้วยแสงจันทร์สีชาดที่เด่นชัดอยู่บนนภายามราตรี บาคุโก คัตสึกิ จั บจ้องมองไปที่มันอย่างหลงไหล แววหม่นที่สะท้อนภาพเบื้องหน้าทาบทับนัยน์ตาแดงก่ำไม่ต่างอะไรจากสีของหยดเลือดและดวงกลมโตนั่น

มือเรียวของเขาลากไล้ไปตามกายเย็นของคนใต้ร่างนำเอาของเหลวข้นเปรอะเปื้อนไปตามกายหยาบชวนให้คนที่ถูกสัมผัสอยู่รู้สึกเหนอะหนะตัว ถ้าอีกฝ่ายยังมีความรู้สึกอยู่น่ะนะ… เขาหลุบตาต่ำลงมองใบหน้าที่นิ่งสงบของคิริชิมะ ในบัดนี้ไร้ซึ่งรอยยิ้มและแววสดใสที่เคยส่งมาให้ ไร้ซึ่งเสียงหัวเราะหรือเสียงเรียกชื่อที่อีกฝ่ายชอบเอ่ยขานออกมา

‘บาคุโก~’

‘บาคุโก! ฉันรักนาย!'

บาคุโกหลับตาฟังเสียงที่สะท้อนก้องอยู่ในโสตประสาท เสียงเพรียกหาพร้อมคำหวานที่ถูกทอดออกมาจากริมฝีปากหนาเป็นสิ่งที่เขาชอบมากที่สุด ชอบเสียจนไม่อยากให้ใครได้ยินหรือมีสิทธิ์ที่จะได้รับมันนอกจากเขาเท่านั้น

ใบหน้าที่บิดเบี้ยวโน้มลงไปแนบชิดแก้มกับใบหน้าข้างใต้ที่ไร้ความอุ่นจากผิวเนื้อ น้ำตาที่หลั่งออกมาไหลร่วงลงไปเปรอะเปื้อนหยาดเลือดจนไหลย้อยแหมะลงสู่พื้นหลายหยด กลิ่นคาวที่คละคลุ้งไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสะอิดสะเอียนอย่างที่ควรจะเป็น หรือพูดให้ถูก บาคุโกเองไม่ได้ใส่ใจกลิ่นหืนของกองเลือดพวกนั้นเลยด้วยซ้ำ

ความสนใจเขามีให้เพียงแค่ชายตรงหน้าที่นอนนิ่งสงบไร้ชีวิตและลมหายใจ

“พร่ำเรียกฉันให้มากกว่านี้อีกสิคิริชิมะ" นิ้วเรียวจากเจ้าตัวคนพูดป้ายเลือดข้นที่ไหลนองอยู่บนพื้นก่อนเลื่อนไปกดขยี้ลงบนริมฝีปากที่ซีดเซียวของอีกฝ่าย "มากกว่านี้…”

‘บาคุโก...’

‘บ–บาคุโก นายจะทำอ–!!!’

‘บา… บาคุ ก…'

อา… แบบนั้นแหละเด็กดี

“แล้วทีนี้แกก็จะเป็นของฉันตลอดไป…" ริมฝีปากที่ถูกวาดรอยยิ้มขึ้นกว้างจนเหมือนฉีกพร่ำพูดออกมาอย่างไร้สติ "ของฉันตลอดไป… และฉันจะเป็นของแกตลอดไป… ตลอดไป…"

หยาดโลหิตสีข้นพุ่งทะลักออกมาจากลำคอหนา กระเซ็นเปื้อนไปทั่วใบหน้าคนใต้ร่างและพื้นกระเบื้องเย็น แต่นั่นไม่ได้ทำให้บาคุโกรู้สึกเจ็บปวดแบบที่เขาควรจะรู้สึกในตอนนี้ ใบหน้าที่บิดเบี้ยวจากการเสียสติยังคงเปื้อนไปด้วยรอยฉีกยิ้มในขณะที่เขาดึงมีดออกจากลำคอตัวเองก่อนจะกดปลายของแหลมคมกรีดมันลงบนคอของตัวเอง

ฝ่ามือเรียวยกไปลูบไล้ใบหน้าของชายที่ตนรักเป็นครั้งสุดท้าย โน้มใบหน้าลงจุมพิตอีกฝ่ายอย่างอ่อนแรงก่อนที่โลกทั้งใบของเขาจะดับลงไป

ผมฝันว่าตัวเองกำลังยืนอยู่บนเนินเตี้ยในทุ่งดอกไม้ที่กว้างใหญ่จนสุดลูกหูลูกตา เส้นขอบฟ้าสีครามสดใสตัดกับผืนแผ่นดินเขียวชอุ่มที่ทอดยาวออกไปไกลจนคาดคะเนถึงจุดสิ้นสุดไม่ได้

ท่ามกลางต้นหญ้าและหมู่ดอกไม้หลากสี มีชายเรือนผมสีอิฐคนหนึ่งยืนโดดเด่นอยู่ไม่ไกลพร้อมกับรอยยิ้มกว้างที่ส่งมาให้…

ผู้ชายที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มจนน่าหมั่นไส้ นั่นคือ คิริชิมะ เอย์จิโร่

100%

talk.

อ๊า... จริงๆ เรื่องนี้ต้องลงในวันที่มีปรากฎการณ์ Super Blue Blood Moon หละค่ะ T_T)

แต่แต่งไม่ทันจริงๆ ฮืออออออออ เป็นฟิคอีกแนวที่อยากเขียนได้

รู้สึกว่าค่อนข้างยากมากๆ ในระดับนึงเลย ใช้พลังงานเยอะมากในการเขียน

แต่จะพยายามให้มากขึ้นค่ะ! XD

มาสกรีมฟิคด้วยกันได้ที่ twitter@blinqarn นะคะ

ขอบคุณทุกฟีดแบคและทุกๆ คนที่เข้ามาอ่านเลยค่ะ!

♥︎ ♥︎ ♥︎ ♥︎ ♥︎ ♥︎ ♥︎