(BNHA fanfiction) Lose Our Minds - 2 : More and More #TodoBaku
More and More
(Lose Our Minds Series)
Pairing : #todobaku (Todoroki x Bakugo)
Author : with her percentage | Genre/Rate : -/NC-17
* warning *
Slash, AU~30%, OOC~20.59%, Violent 10.10%
_____________________
ความปวดที่เกิดขึ้นตามรอยช้ำบนร่างกายยิ่งทำให้บาคุโกรู้สึกเหมือนถูกตอกย้ำและตราตรึงจากสัมผัสหยาบโลนโดยคนที่เขาไม่ชอบหน้ามากที่สุด
ห้องพักที่เงียบงันมีเพียงเครื่องปรับอากาศเท่านั้นที่ยังส่งเสียงบ่งบอกให้คนในห้องรับรู้ว่ามันกำลังทำงานอยู่ ที่นี่ไม่ใช่ห้องของบาคุโกแต่เป็นห้องพักของเจ้าของเรือนผมหยักศกสีเหมือนกับบร็อคโคลี่ มิโดริยะ อิซึคุ …
บาคุโกไม่รู้ว่าตนต้องทำอย่างไรกับอีกฝ่ายตอนนี้ ในใจที่กำลังเดือดพล่านพร้อมความรู้สึกที่อยากฆ่าคนตรงหน้ามันปะทุอยู่ภายในจนกำลังจะทำให้เขาขาดสติ เขาไม่รู้เลยสักนิดว่าหมอนั่นเป็นบ้าอะไรหรือคิดอะไรอยู่ ไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าเกิดเรื่องบ้าพวกนี้ขึ้นกับตนได้ยังไง
ความเงียบที่กินเวลายาวนานมาตั้งแต่เขาเริ่มได้สติผสมกับความคิดมากมายที่จับต้นชนปลายไม่ถูกทำให้บาคุโกเริ่มหัวเสียมากขึ้นทีละนิดๆ ฝ่ามือหนากำเข้าหากันแน่นอย่างอดกลั้น แต่การกระทำดังกล่าวนั้นกลับเรียกเสียงหัวเราะในลำคอจากอีกฝ่ายที่ส่งมาพร้อมใบหน้าเหยียดเย้ยหยัน มุมปากที่ถูกกระตุกยกขึ้นพร้อมสายตาราวกับกำลังสมเพชที่มองมาทางเขาอยู่นั้น – “แก… เดกุ…!!”
คัตสึกิพาร่างกายที่รู้สึกเหมือนราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ เดินออกมาจากสถานที่น่ารังเกียจนั่น สองเท้าเดินปัดไปเป๋มาตามซอกตึกที่มืดและอับชื้น เขาเลือกเส้นทางที่จะหลีกเลี่ยงการพบปะกับผู้คนจำนวนมากเพราะถ้าใครมาเห็นความอ่อนแอของเขาในตอนนี้จะต้องลำบากเผลอๆ อาจจะพาลไปกระทบกับชื่อเสียงของเขาแน่ๆ
โชคดีที่ตลอดทางไม่มีวิลเลนดักอยู่ตามมุมอับของตึก ถึงจะน่าเจ็บใจที่ต้องยอมรับสภาพน่าสมเพชของตัวเองในตอนนี้ แต่ใช่… ตัวเขาเองในตอนนี้คงไม่เหลือพละกำลังอะไรที่จะไปต่อสู้กับพวกวิลเลนแล้ว อันที่จริงแทบจะไม่มีแม้แต่แรงที่จะพยายามพาตัวเองก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยซ้ำ ความบอบช้ำที่เกิดขึ้นทั้งภายในจิตใจและบนร่างกายทำให้เขารู้สึกอ่อนแอจนแทบอยากอาเจียนเอาความรู้สึกแย่ๆ ที่คับขุ่นอยู่ในจิตใจออกไป
น่ารังเกียจ
น่าขยะแขยง
สัมผัสหยาบตราตรึงอยู่ในความทรงจำที่มีแต่เสียงกรีดร้องของตัวเขาเองหลอกหลอนจนแทบอยากจะระเบิดสมองของตนทิ้งไปซะ แต่ไม่… เขาจะไม่ยอมแพ้กับตัวเองเพราะเรื่องเพียงแค่นี้หรอก ไม่มีทาง
ถึงแม้ขาทั้งสองข้างจะสั่นและหยัดยืนแทบไม่ไหวขนาดไหนแต่คัตสึกิก็ยังคงเดินต่อไป นึกขอบคุณอะไรก็ตามอยู่ในใจที่ค่ำคืนนี้ช่างสงบถึงแม้มันจะตรงข้ามกับเรื่องบัดซบที่เขาเพิ่งได้พบเจอมาก็ตาม
แสงไฟนีออนสีเหลืองทองส่องสว่างตัดกับความมืดของบรรยากาศโดยรอบ
คัตสึกิไม่รู้แน่ชัดว่าทำไมตัวเองถึงได้พยายามตรงมาที่นี่ สถานที่ตรงหน้าเป็นสิ่งเดียวในความทรงจำที่เขาพอจะนึกออกในตอนนี้ อาจจะเพราะไม่อยากกลับไปอยู่คนเดียว ไม่อยากทนทรมานกับความรู้สึกที่กำลังได้พบอยู่คนเดียว หรืออาจจะเพราะภาพที่ยังคงตามหลอกหลอนอยู่ในหัวเขาทำให้ตัวเองถึงได้พยายามหาสถานที่ที่จะหลีกหนีมัน
แอลกอฮอล์คงช่วยได้ นั่นคือสิ่งที่เขาคิดในขณะที่เอื้อมมือเรียวเปิดประตูตรงหน้าแล้วพาร่างของตัวเองเดินเซไปทิ้งตัวลงที่เก้าอี้สูงหน้าเคาท์เตอร์บาร์ก่อนจะสั่งให้บาร์เทนเดอร์วัยกลางคนตรงหน้ารินแอลกอฮอล์ให้ตนแก้วแล้วแก้วเล่าให้เขาดื่มเข้าไปจนแทบไร้สติ
กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ไอ้เวรหัวครึ่งสีนั่นโผล่มาอยู่ตรงหน้าแล้ว
เหอะ
นึกว่าตอนกดส่งข้อความนั่นไปเขาแค่ละเมอเพ้อเจ้อไปเอง สรุปว่าความจริงแล้วก็เผลอส่งข้อความไปหาไอ้หมอนี่จริงๆ สินะ พอโผล่หัวมาแล้วก็เอาแต่มองกับพล่ามบ้าบออะไรอยู่ได้…
น่ารำคาญชะมัด ปวดหัวจนแทบจะระเบิดอยู่แล้ว แค่เรื่องที่ตัวเขาเองเจอมามันยังไม่พออีกหรือไง ยังต้องมาฟังเทศน์จากไอ้เวรนี่อีกหรือไงโว้ย!!!
"ถุย–!”
อา… ให้ตายสิ เผลอทำเรื่องไม่ทันคิดไปจนได้
แต่ถึงอย่างนั้นตัวเขาเองก็ยังคงฉีกรอยยิ้มปรากฎขึ้นเหนือมุมปากอย่างคนที่ยอมสำนึกไม่ได้ ก่อนจะรับรู้ได้ถึงแรงกระชากที่คอเสื้อและหมัดหนักๆ ที่กระแทกเข้ามา –แล้วยังไง ? ในเมื่อความเจ็บปวดจากการกระทำเมื่อครู่ของอีกฝ่ายไม่ได้ทำให้ความเจ็บปวดที่เขาเผชิญมาก่อนหน้าลดน้อยลงไปเลย
คัตสึกิไม่รู้เลยจริงๆ ว่าตนกำลังแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป
ไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วเหตุผลไหนกันแน่ที่ทำให้ตัวเองกำลังแสยะยิ้ม เพราะกำลังสมเพชตัวเองกับสิ่งที่เกิดขึ้นหรือเพราะได้เห็นใบหน้าคับแค้นใจของอีกฝ่ายผ่านสายตาที่บัดนี้พร่ามัวเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์
แต่สิ่งที่เขาแน่ใจเหลือเกินคือเขาปกปิดความเศร้าสร้อยที่เกิดขึ้นจากความเจ็บปวดในแววสะท้อนสีเพลิงได้อย่างมิดชิดจนคนตรงหน้าไม่ทันได้นึกสังเกตมันด้วยซ้ำ
อุ่น…
คัตสึกินึกขึ้นมาอย่างไร้สติก่อนจะซุกเข้าหาความอบอุ่นที่ตนได้รับอย่างลืมตัว
ความอ่อนโยนที่ได้รับมาค่อยๆ ทำให้สติที่พร่าเลือนของเขาถูกชะล้างให้รู้สึกตัวทีละนิด ก่อนที่ตัวเองจะลืมตามาพบกับที่มาของสัมผัสจากบุคคลที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะทำอะไรแบบนี้กับเขาได้
ไอ้เวรครึ่งกำลังกอดเขาอยู่ !
อยากสบถออกมาใจแทบขาดแต่เพราะลมหายใจอุ่นๆ ที่รินรดจรดปลายผมอยู่ในตอนนี้ทำให้ร่างกายของเขาหยุดทำงานขึ้นมาเสียดื้อๆ
ให้ตายสิ… ไอ้เวรนี่มันรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำบ้าอะไรอยู่ ?
- 49.5% -
talk.
มาสั้นแต่มานะ ... LOL จะทยอยอัพนะคะ!
ที่ไม่มาครบ 100% เพราะมีปัญหาเรื่องไฟล์งานนิดหน่อยค่ะ
ขอไปกู้มันกลับมาก่อน แล้วเดี๋ยวจะรีบมาลงให้นะคะ :D
แวะมาเม้าท์เรื่องฟิคกันได้ที่ Twitter@blinqarn และ #เสียสติบาคุfic
ขอบคุณผู้อ่านและฟีดแบคทุกอันเลย ดีใจที่มีคนชอบนะคะ