(3on3FS fanfiction) Summer Time -J #PedroJoey
SUMMER TIME -J
Pairing : #PedroJoey (Pedro x Joey)
Author : with her percentage | Genre/Rate : OS/PG
* warning *
Slash
_____________________
อากาศที่แสนจะร้อนมาพร้อมกับแสงแดดเปรี้ยงปร้างทำให้ผู้คนส่วนใหญ่เลือกจะเก็บตัวอยู่ที่พักมากกว่าออกมาเตร็ดเตร่ข้างนอก แต่ไม่ใช่กับหนุ่มน้อยเจ้าของฉายา 'Air Joey’ ที่กำลังเลย์อัพลูกบาสอยู่ในตอนนี้
สนามสตรีทบาสฯ แห่งนี้ไม่ไ่ด้อยู่ในร่มตึกเสียเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นโจอี้ก็ไม่หวั่นกับการที่พระอาทิตย์ตั้งฉากอยู่บนหัวเลยแม้แต่น้อย เขายังคงตั้งหน้าตั้งตาซ้อมเลย์อัพลูกต่อไปเหมือนไม่รู้จักคำว่าเหน็ดเหนื่อยจนทำให้มนุษย์เพื่อนตัวสูงโย่งอย่าง คลาร์ค ที่ยอมพาตัวเองออกมาจากห้องเพราะได้รับข้อความจากคนตัวเล็กกว่าให้มาอยู่เป็นเพื่อนหน่อยบ่นกระปอดกระแปดออกมาอย่างอดไม่ได้
“โฮ่ย ร้อนจะตายแล้วนะโจอี้!” เสียงกึ่งตะโกนบ่นๆ ดังลอยมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้โจอี้หยุดการเคลื่อนไหว เด็กหนุ่มในชุดบาสสีแดงน้ำเงินยังคงขยับตัวไปตามเสต็ปพร้อมยกยิ้มออกมาเล็กน้อยที่มุมปากกับความขี้บ่นของเพื่อนตนเท่านั้น
‘ยังไม่พอหรอก ฝึกแค่นี้เอาชนะใครไม่ได้แน่ๆ' เพราะคิดแบบนั้นเลยทำให้เด็กหนุ่มต้องฝึกหนักเป็นพิเศษ แค่ลำพังเขาตอนนี้จะเอาชนะคลาร์คโดยไม่ใช้โชคช่วยยังทำไม่ได้เลย…
ยิ่งเจอคนที่แข็งแกร่งกว่ามากเท่าไหร่ นั่นก็หมายความว่าเขายิ่งต้องฝึกให้มากขึ้นเท่านั้น
อย่างน้อยแค่สามารถเอาชนะคลาร์คได้ด้วยการไม่ต้องโดนบล็อคบอลตลอดเวลาก็ยังดี !
เด็กหนุ่มที่เล่นมักสวมตำแหน่ง Small Forward หันหน้าไปมองเพื่อนตัวสูงแว้บหนึ่งตอนที่คิดอะไรในหัวไปเรื่อย แต่ก็เหมือนว่าเขาจะหลุดเข้าไปในภวังค์ความคิดของตัวเองลึกไปหน่อยจึงไม่ได้รู้ตัวเลยว่าอีกฝ่ายที่ตนกำลังคิดจะเอาชนะอยู่นั้นเดินเข้ามาจนแทบจะประชิดตัวอยู่แล้ว… “เฮ้! โจอี้!”
เสียงเรียกของคลาร์คทำให้เขาสะดุ้งตัวโยนและกลับมาได้สติอีกครั้ง มือเรียวที่ถือลูกบาสอยู่ในมือนั้นทำท่าจะเดาะลงกับพื้นสนามอีกรอบแต่ก็ถูกมือหนาของผู้เล่นตำแหน่ง Power Forward ฉุดแขนเอาไว้เสียก่อน
“พักก่อนเถอะ เดี๋ยวก็เป็นลมแดดไปหรอก" หลังจากพูดจบ คลาร์คก็ถือวิสาสะเอื้อมมือตัวเองไปแย่งลูกบาสที่อีกฝ่ายถืออยู่มาไว้กับตัว แต่เสียงบ่นพึมพำจากคนข้างๆ ก็ดังขึ้นมาเรียกความสนใจและสายตาให้หลุบต่ำลงไปมอง
ใบหน้าที่มีกระขึ้นตามแก้มที่กำลังแดงระเรื่อเพราะเลือดที่สูบฉีดอยู่ง้ำงอลงพร้อมคำพูดติดตลกและอวดดีที่ออกมาจากปากอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกหมั่นไส้และคันไม้คันมือจนเผลอวางลูกบาสแหมะลงไปบนหมวกใบเก่งของเพื่อนตัวเล็กกว่า "หรือจะปล่อยให้เฮเลน่ามาเห็นนายในสภาพที่ดูไม่ได้ดีล่ะหือ ?”
พูดแค่นั้นก็ทำให้โจอี้หันมาแยกเขี้ยวใส่คนตัวสูงกว่าก่อนที่ตนจะยอมเดินออกมาพักอยู่ที่ข้างสนามอย่างเซ็งๆ พร้อมความคิดในใจที่โพล่งขึ้นมา 'ใครจะไปอยากโดนยัยนั่นบ่นเข้าล่ะ' คิ้วเรียวเข้มขมวดมุ่นก่อนจะยกขวดเครื่องดื่มอีเนอร์จี้กระดกอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อนึกถึงใบหน้ายามโกรธของหญิงสาวพาวเวอร์การ์ดขาประจำสนามแห่งนี้
ภาพกระหนุงกระหนิงของผู้ชายสองคนในสนามสตรีทบาสดูเป็นของแสลงในสายตาเปโดร เมื่อเขาเห็นว่าทั้งสองคนนั่นคือใคร
ภาพตรงนั้นทำให้เกิดความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นภายในจิตใจของเขารุนแรงมากเสียจนตนเผลอกำถ้วยไอศครีมในมือแน่นก่อนเดินตรงเข้าสนามบาสไปด้วยอารมณ์ที่ไม่พอใจสักเท่าไหร่
‘ไอ้เด็กเวรนั่น...’ สายตาดุๆ จับจ้องไปที่ใบหน้าของคลาร์คก่อนจะสลับไปมองคนตัวเล็กอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน 'เตือนไปกี่ทีแล้วทำไมไม่ฟังวะ'
เขาไม่เข้าใจสักนิดว่าทำไมโจอี้ชอบพาตัวเองไปอยู่กับคนงี่เง่างุ่มง่ามแบบไอ้เด็กนั่น เพราะอายุเท่ากันหรือเพราะทั้งสองเล่นตำแหน่งคล้ายๆ กัน ?
แต่ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม โจอี้สมควรสนใจเขาให้ได้เท่าที่สนใจไอ้เด็กที่มีดีแค่ส่วนสูงอย่างหมอนั่นบ้าง
สองเท้าที่ก้าวเข้าไปประชิดเป้าหมายอย่างรวดเร็วโดยที่ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ข้างสนามนั้นยังไม่ทันได้รู้ตัวก่อนจะรีบคว่ำถ้วยไอศครีมในมือใส่หัวคนเรือนผมสีน้ำตาลทอว์นี่แทบจะทันที
“เฮ้ย!–"
'หึ… สมควรแล้ว'
“หาเรื่องเหรอเปโดร ?!”
'คิดว่าหยัดตัวขึ้นเต็มความสูงแล้วจะข่มฉันได้หรือไงไอ้หนู ?’ ความคิดติดน้ำเสียงตลกดังขึ้นในหัวในขณะที่เขาเงยหน้าเลิกคิ้วมองเด็กหนุ่มที่สูงกว่าตนยี่สิบเซนอย่างไม่หวาดหวั่น
“ใช่ หาเรื่อง แล้วยังไงล่ะ ?" เขากลอกตานิดหน่อยตอนที่ตอบคลาร์คออกไปด้วยน้ำเสียงกวนๆ ชนิดที่ถ้าอีกฝ่ายโมโหเขามากจริงๆ ก็อาจจะเสยหมัดหลุนๆ ใส่หน้าเขาสักหมัดสองหมัดเลยก็ได้
แต่ก็นะ อีกฝ่ายเป็นแค่คลาร์คแท้ๆ
“ฉันคิดว่านายควรไปล้างไอศครีมที่ฉันเผลอทำหล่นหัวนายท่าจะดีกว่านะ" น้ำเสียงที่เขาเลือกใช้ยังคงไม่เปลี่ยน ก่อนจะแถมรอยยิ้มที่น่าหมั่นไส้ในแบบฉบับที่ตัวเขาเองชอบส่งไปให้เด็กตัวสูงที่ทำหน้าเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเขาเต็มทน
แต่ฝั่งเด็กหนุ่มก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรไปมากกว่าการยอมหันหลังเดินไปหาก๊อกน้ำเพื่อล้างคราบเลอะบนหัวตัวเอง
ก็อย่างที่บอกนั่นแหละ
เป็นแค่คลาร์คแท้ๆ
เปโดรกลอกตาอีกรอบเมื่อคิดแบบนั้นก่อนที่เขาจะเบนสายตากลับมามองเด็กหนุ่มอีกคนที่ตอนนี้เงยมองหน้าเขาแบบไม่พอใจเท่าไหร่
‘อ่า… ทำหน้าดุๆ ยังน่ารักเลยให้ตายสิ...’
คิ้วที่ขมวดมุ่นเข้าหากันของโจอี้ทำให้เขารู้สึกคันจั๊กจี้ไปทั่วร่างกาย ความรู้สึกเหมือนกำลังคันฟันจนอยากที่จะฟัดเด็กหนุ่มตรงหน้าแทบทนไม่ไหวและเขาไม่คิดจะทนด้วย นั่นทำให้ตนโน้มตัวลงไปเอื้อมมือกร้านคว้าแขนให้อีกฝ่ายลุกแล้วเดินตามมาโดยที่ยังไม่ทันได้ปฏิเสธอะไร
แต่ถึงแม้ต่อให้โจอี้จะส่งเสียงร้องรั้นหรือค้านตัวไว้ เขาก็จะลากอีกฝ่ายกลับไปที่ห้องด้วยกันอยู่ดี
‘ก็นะ… เตือนไปหลายรอบแล้วไม่ฟังเองนี่'
“รู้ใช่ไหมว่าจะโดนลงโทษยังไงบ้างน่ะ หึ" พูดออกไปพร้อมรอยยิ้มที่แสยะออกมองใบหน้าเรียวตรงหน้าที่งอลงหนักกว่าเก่า
และต่อให้โจอี้จะร้องค้านหรืออ้อนวอนให้เขาใจอ่อนยังไงก็ตาม มันก็คงไม่สำเร็จแล้วล่ะนะ วันนี้เขาคงต้องเตือนอีกฝ่ายไปอีกหลายๆ รอบจะได้จำให้ขึ้นใจเสียทีว่าต้องเลิกเอาตัวเองไปใกล้ชิดกับไอ้เด็กเนิร์ดนั่นได้แล้ว