(FFXV fanfiction) STAY (BESIDE) - 1 : Truth Runs Wild

1

Truth Runs Wild

พรอมพ์โตตื่นขึ้นและพบว่าตัวเองอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย

เขาไม่มีความคิดที่เข้าท่าเลยว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหนจนกระทั่งสายตาเหลือบไปเห็นกับคนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้นวม เด็กหนุ่มในเครื่องแบบโรงเรียนเช่นเดียวกับเขากำลังนั่งกดโทรศัพท์ในมือและดูเหมือนจะยังไม่รับรู้ว่าเขาได้สติแล้ว ครั้นจะเอ่ยปากทักออกไปก็กลัวว่าจะรบกวนอีกฝ่ายเพราะใบหน้าของเขาคนนั้นกำลังเคร่งเครียดกับการใช้นิ้วจิ้มลงบนเครื่องมือสื่อสารในมือเสียเหลือเกิน

คงจะเล่นเกมอยู่ล่ะมั้ง ? – พรอมพ์โตคิดแบบนั้นในใจก่อนตัดสินใจยกเลิกความคิดที่จะเอ่ยทักอีกฝ่าย

มือเรียวของเจ้าตัวถูกล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหวังหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเหมือนกัน แต่เนื่องจากควานมือหาเท่าไหร่ก็ไม่พบ ความตระหนกจึงเริ่มทำหน้าที่ พรอมพ์โตใช้ฝ่ามือทั้งสองข้างคลำแปะไปตามสาบเสื้อและกางเกง เมื่อไม่พบสิ่งที่คล้ายคลึงกับรูปทรงเดียวกับเครื่องมือสื่อสารของตัวเอง เขาจึงเริ่มคลำสะเปะสะปะไปทั่วเตียงนอน

ไม่มี !

โทรศัพท์หายไปไหน ?

ความร้อนใจทำให้ร่างกายของเขาขยับมากเกินไปจนความปวดล้าของกล้ามเนื้อทำให้พรอมพ์โตเผลอร้องครวญเสียงเบาออกมา ซึ่งนั่นก็ทำให้เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้นวมละความสนใจจากเครื่องมือสื่อสารในมือและหันมาสนใจที่ต้นเสียงแทน

“อ้าว ตื่นแล้วทำไมไม่เรียกฉันล่ะ ?” คำถามพร้อมกับเสียงเรียบเอ่ยขึ้นในขณะที่เจ้าตัวเดินเข้ามาใกล้ แต่เพราะไม่รู้จะต้องตอบออกไปยังไง พรอมพ์โตจึงเลือกความเงียบเป็นคำตอบกลับไปให้อีกฝ่ายแทน

“นายคงยังเจ็บแผลอยู่สินะ" เด็กหนุ่มดูท่าทางจะรุ่นเดียวกับเขายังคงเอ่ยถามออกมา

“อืม..” พรอมพ์โตส่งเสียงตอบรับกลับไปตามความจริง ความปวดหนึบที่แล่นไปทั่วร่างกายทำให้เขาไม่อยากขยับตัวมากสักเท่าไหร่ อาการพวกนั้นย้ำเตือนความทรงจำเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อตอนพักเที่ยงยังคงฉายชัดว่าเขาโดนรุมทำร้าย ก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าคนตรงหน้าคือคนที่ช่วยเขาเอาไว้ "ขอบคุณ" คำขอบคุณสั้นๆ ถูกส่งออกไปเมื่อรับรู้ว่าอีกฝ่ายคือคนที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเขา

“หืม ? อ๋อ.. ไม่เป็นอะไร" คนตรงหน้ามีสีหน้าประหลาดใจไปแว้บหนึ่งก่อนใบหน้าจะแปรแปลี่ยนเหมือนนึกบางอย่างออกพร้อมตอบกลับมา "ฉันแค่รำคาญเสียงโหวกเหวกที่มาขัดเวลานอนกลางวันเฉยๆ น่ะ"

“ยังไงก็ต้องขอบคุณอยู่ดี" พรอมพ์โตเอ่ยตอบ "นายชื่อ… น็อคทิสสินะ ?”

“อืม แล้วนายล่ะ ?”

“พรอมพ์โต… พรอมพ์โต อาร์เจนทัม" เขาเอ่ยตอบชื่อของตัวเองก่อนจะมองอีกคนอย่างนึกสงสัย "นายมีชื่อเดียวกับเจ้าชายเลย"

น็อคทิสหัวเราะนิดหน่อยหลังจากที่พรอมพ์โตพูดจบ "ชื่อกลางกับนามสกุลก็เหมือนนะ" ถ้อยคำที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังตอบกลับมาพร้อมใบหน้าที่กำลังสงสัย "นายไม่รู้จักฉันงั้นเหรอ ?”

พรอมพ์โตส่ายหัวช้าๆ แทนคำตอบ

“น่าประหลาดใจ...” เขาได้ยินน็อคทิสพึมพำแบบนั้น "ช่างเถอะ ว่าแต่ยังเจ็บตรงไหนอยู่อีกหรือเปล่า ฉันจะเรียกอิกนิสเข้ามาดูอาการให้"

“อืม… ถ้าให้ตอบความจริงก็ยังเจ็บไปทั้งตัว" พรอมพ์โตตอบออกไป

“งั้นรอแปบนึงแล้วกัน" น็อคทิสละความสนใจไปจากเขาก่อนเดินตรงไปที่ประตู เขาเห็นอีกฝ่ายเปิดแง้มมันออกมาแล้วส่งเสียงเรียกใครสักคนที่อยู่ข้างนอกนั่น

พรอมพ์โตละความสนใจจากน็อคทิส เขายังคงนั่งอยู่บนเตียงที่เดิม ไม่มีความคิดจะลุกไปไหนเพราะว่าอาการปวดร้าวไปทั่วตัว และเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไรดีพรอมพ์โตจึงกวาดสายตาสอดส่องไปทั่วห้องพักกว้างเพื่อขัดอาการแก้เบื่อก่อนที่จะประเมินได้ว่าที่นี่หรูหราและราคาห้องน่าจะแพงมากโข เมื่อคิดได้แบบนั้นบทสนทนากับอีกฝ่ายเมื่อนาทีก่อนก็ย้อนกลับเข้ามาในความคิด – หรือหมอนั่นจะเป็นเจ้าชายจริงๆ ?

ภาพภายนอกหน้าต่างกระจกใสขนาดใหญ่ที่อยู่ทางด้านซ้ายของเตียงไม่ปรากฎตึกข้างเคียง วิวที่ถ่ายทอดมีเพียงแค่ท้องฟ้ายามราตรีที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวและแสงริบหรี่จากบ้านเรือนที่อยู่ไกลออกไปเท่านั้น เมื่อมองดูแสงไฟเหล่านั้นจากตรงนี้ก็ราวกับได้เห็นดวงดาวบนท้องฟ้าถูกสะท้อนกลับมายังผืนดิน – พรอมพ์โตคิดแบบนั้นในขณะที่มองภาพเบื้องล่างที่อยู่ไกลออกไป

ไม่ทันได้คิดอะไรต่อ เสียงปิดประตูห้องก็ดังขึ้นดึงความสนใจของเขาให้หันไปมอง น็อคทิสเดินตรงเข้ามาพร้อมชายอีกคนหนึ่ง ชายคนนั้นสูงกว่าน็อคทิสนิดหน่อยและใส่แว่น ทั้งสองคนเดินเข้ามาใกล้ก่อนที่น็อคทิสจะยื่นโทรศัพท์ของเขากลับคืนมาให้

“ขอโทษที่อิกนิสพลการเอาไปไม่ได้บอกตอนที่นายสลบอยู่ เขาพยายามหาทางติดต่อกับคนที่บ้านนายแต่ติดต่อใครไม่ได้เลย" น็อคทิสพูดจบก็พยักเพยิดไปทางชายอีกคน

“ขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ กระผมอิกนิส… อิกนิส สตูเปโอ ไซเอนเทีย" อิกนิสแนะนำตัวเองจบก็ยกนิ้วขึ้นมาดันแว่น ท่าทางดูเป็นคนที่เนี้ยบจนพรอมพ์โตเผลอเกร็งนิดหน่อยตอนมองหน้าอีกฝ่าย

“ไม่เป็นอะไรครับ อ่า.. ผมพรอมพ์โต… พรอมพ์โต อาร์เจนทัม" เขาพูดตอบกลับไปในขณะที่มือยื่นไปรับโทรศัพท์ของตัวเองกลับคืนมา

“อิกนิสเป็นคนที่ปฐมพยาบาลให้นายน่ะ ยังไงถ้ายังรู้สึกไม่ดีตรงไหนก็บอกเขาไปแล้วกัน" น็อคทิสพูดแค่นั้นก่อนที่จะหันตัวเดินตรงกลับไปที่ประตูห้อง

“แล้วนายจะไปไหนน่ะน็อคท์" อิกนิสเอ่ยทักขัดขึ้นไปเมื่อเห็นอีกฝ่ายกำลังเดินตรงกลับไปที่ประตู

“ฉันจะไปอาบน้ำแล้วก็กลับห้องของตัวเอง ฝากนายเป็นธุระเรื่องส่งพรอมพ์โตกลับบ้านให้ด้วยแล้วกัน" น็อคทิสพูดตอบโดยที่ไม่หันกลับมามองคู่สนทนาก่อนจะเปิดประตูห้องแล้วเดินออกไป

พรอมพ์โตเหลือบเห็นแว้บหนึ่งที่อิกนิสถอนหายใจพร้อมกับใช้นิ้วดันแว่นแล้วส่ายหัวเบาๆ และเมื่อประตูห้องปิดลงอีกครั้ง อิกนิสก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยสีหน้าที่ดูเหนื่อยใจ

“อย่าไปถือสาองค์ชายเลยนะ นิสัยเขาก็แบบนั้นแหละ" อิกนิสหันมาพูดพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ "คุณพรอมพ์โตยังเจ็บอยู่เหรอครับ"

พรอมพ์โตพยักหน้าอีกครั้งเป็นคำตอบ "ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้ แค่พรอมพ์โตก็พอครับ… ผมรู้สึกเกร็งเวลาที่ถูกเรียกอย่างสุภาพเกินไปแบบนั้น" เขาตอบบอกอีกฝ่าย "ส่วนเรื่องอาการเจ็บ ก็ยังมีรู้สึกเจ็บแผลที่หน้า ตรงมุมปาก แล้วก็… อ่า.. ปวดไปทั้งตัว แต่จริงๆ ไม่ต้องรบกวนอิกนิสก็ได้ เดี๋ยวผมแวะไปโรงพยาบาลก่อนตอนกลับบ้านเอง"

“อืม… ถ้างั้นโทรให้ที่บ้านมารับดีหรือเปล่าครับ คุณ… เอ่อ ไม่สิ พรอมพ์โต"

"อ่า…" พรอมพ์โตชะงักไปนิดหน่อยและอ้ำอึ้งอยู่พักหนึ่งกับคำถามของอีกฝ่าย "ไม่ต้องหรอกครับ อย่าไปรบกวนพวกเขาเลย…"

การกระทำต่างๆ ถูกสังเกตเงียบๆ โดยสายตาภายใต้้แว่นเมทัลลิคสีเงิน เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงเลขาส่วนพระองค์ของเจ้าชายรัชทายาทของอาณาจักรลูซิส กิริยาเล็กๆ น้อยๆ ที่คู่สนทนาแสดงออกจึงทำให้อิกนิสรู้สึกเอะใจ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็เก็บงำความสงสัยไว้แล้วได้แต่ส่งรอยยิ้มเล็กๆ กลับไปให้อีกฝ่ายเช่นเดิม

“ถ้าอย่างนั้นก็ให้ผมได้อาสาขับรถไปส่งนายที่โรงพยาบาลและพากลับบ้านเถอะ ไม่ต้องบอกว่าไม่อยากรบกวนหรืออะไรทำนองนั้นหรอกนะ ยังไงซะน็อคท์ก็มอบหมายหน้าที่ดูแลนายให้ผมแล้ว"

เมื่อพรอมพ์โตเห็นว่าคนตรงหน้าพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น เขาจึงเลิกคิดเรื่องที่จะปฏิเสธน้ำใจของอีกฝ่าย อย่างน้อยก็ดีที่ไม่ต้องเสียค่ารถบัสถึงแม้ในใจลึกๆ ไม่อยากรบกวนอีกฝ่ายสักเท่าไหร่เพราะเกรงใจก็ตามเถอะ

แต่ถ้าพูดถึงขนาดนั้นแล้วก็คงไม่ใจร้ายกล้าปฏิเสธรับน้ำใจหรอกนะ – พรอมพ์โตบ่นอุบอิบในใจอย่างไม่นึกจริงจังเท่าไหร่พร้อมรอยยิ้มที่แต้มขึ้นบนมุมปากเล็กน้อย

“ถ้างั้นก็ขอรบกวนด้วยนะครับ"

- Truth Runs Wild -

45%

talk.

สวัสดีค่ะ หายไปนานมากๆ กว่าจะได้มาลงตอนที่ 2

แถมยังมาแค่ 45% อีก... |||Orz

ช่วงที่ผ่านมางานเยอะมากๆ เลยค่ะ ทำให้หายไปนาน

ต่อไปนี้จะเอามาลงบล็อกก่อนเอาลงในเด็กดีนะคะ ขอบคุณที่ยังติดตามกันค่ะ

ติชมได้เสมอนะคะ ♥︎

WHP.