(FFXV fanfiction) Slowly Die #NoctPromp
SLOWLY DIE
Pairing : #noctpromp (Noctis Lucis Caelum x Prompto Argentum)
Author : with her percentage | Genre/Rate : OS/PG-15
* warning *
Slash/AU 90.99%
_____________________
เสียงจั๊กจั่นร้องระงมไปทั่วเป็นสิ่งที่บอกว่าตอนนี้คือช่วงเวลาของฤดูร้อนที่อากาศแสนจะอบอ้าว
กระแสลมร้อนของช่วงบ่ายพัดผ่านเข้ามาในม่านหน้าต่างพร้อมเสียงลมกรีดหวิวลู่กับหญ้าด้านนอกฟังดูชวนสบายหู แต่ในตอนนี้กลับเป็นเสียงที่น่ารำคาญมากพอๆ กับเสียงของพัดลมเพดานเก่าที่ดังแอดอาดตามอายุการใช้งานของมัน
มันเก่า และใกล้พังเต็มทน
คล้ายกับความรู้สึกของคนสองคนที่มีให้กันและกันในตอนนี้
ดอกไม้ที่เคยบานสะพรั่งในแจกันสีซีดเริ่มเหี่ยวลง กลีบของมันเฉาและช้ำ บางกลีบร่วงโรยอยู่บนโต๊ะทั้งแห้งและกรอบ ดูบอบบางและเหมือนจะแตกหักได้ทุกเมื่อถ้าเพียงยื่นนิ้วเข้าไปสัมผัส
ทุกสิ่งรอบตัวจืดจาง ไม่เหลือสีสันอีกต่อไป
และเหมือนทั้งสองคนเองก็รู้ดีว่าตอนนี้พวกเขาต่างพากันเดินมาถึงปลายทางแล้ว
- Slowly Die -
เส้นผมสีนภายามรัตติกาลปลิวไสวลู่ไปตามแรงลมอ่อน เจ้าของเรือนผมสีมืดค่อยๆ เดินห่างออกไป จากที่เห็นภายในสายตากลับกลายเป็นเพียงความว่างเปล่าตรงหน้า
น็อคทิสเดินจากไปแล้ว…
ทิ้งให้ใครอีกคนกอดแขนพิงตัวเองกับขอบประตู มองตามไปด้วยสายตาว่างเปล่าเมื่อไม่เห็นเขาเดินกลับมา
เจ้าของเรือนผมสีโกลเดนบลอนด์เอื้อมมือหมายจะไปปิดประตูที่ถูกอีกฝ่ายเปิดทิ้งไว้ เขาอ้าแง้มมันทิ้งไว้สักพัก แต่เมื่อรู้ว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่นั้นไร้ค่า เขาก็ดึงมันเข้ามาปิดสนิท
เสียงประตูกระทบกับวงกบดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงสะอื้น
พรอมพ์โตกอดตัวเองแน่นในขณะที่ทรุดนั่งลงกับพื้นพร้อมหยาดน้ำตามากมายที่พรั่งพรูออกมา
หัวใจเต้นอย่างปวดหนึบอยู่ในหน้าอก พรอมพ์โตสะอื้นหนัก เขาละล่ำละลักเอาอากาศเข้าปอดก่อนจะสำลักมันออกมาจนหน้าแดง
หัวสมองที่ตื้อตันขาวโพลนจนไม่สามารถคิดเรื่องอะไรออก เหลือเพียงแต่ภาพความทรงจำครั้งที่ทั้งสองเคยใช้เวลาอยู่ร่วมกันเท่านั้นที่ฉายชัด ความเสียใจที่สมองได้รับรู้สั่งการให้ทั้งร่างกายของเขาชาวาบจมจ่ออยู่กับความผิดหวังครั้งนี้อย่างหาทางหนีไม่ได้
พรอมพ์โตกำลังจมดิ่งลงในห้วงความเสียใจ
เขาทิ้งตัวเองให้จมลึกลงไปในห้วงความมืดมิดนั่นและไม่คิดที่จะตะเกียกตะกายหนีมันขึ้นมา
นภาแปรแปลี่ยนสี แสงตะวันที่เริ่มคล้อยต่ำทอสีแสดทั่วผืนฟ้า
พรอมพ์โตยังคงจมอยู่กับความเสียใจโดยไม่สนใจว่าท้องฟ้าจะแปรเปลี่ยนไปอย่างไร เสียงสะอื้นยังคงดังเป็นระยะเฉกเช่นเดียวกับเสียงที่พร่ำเรียกหาชื่อของคนที่เดินจากไป
“น็อคทิส… น็อค.. ทิส… ฮึก.. น็อคท์…"
เสียงของเขาแหบแห้ง เช่นเดียวกับหยาดน้ำตาที่เริ่มแห้งเหือด ถึงอย่างนั้นพรอมพ์โตก็ยังคงนั่งร้องให้กับความเสียใจและผิดหวังกับรักที่เพิ่งจบลง หลายครั้งที่เขาหยุดสะอื้น เหม่อมองตรงไปข้างหน้าอย่างไร้แววแสง ไร้ความคิดและปล่อยให้ร่างกายขยับไปโดยอัตโนมัติ แต่ไม่ว่าทุกครั้งที่เขาจะลุกไปทำอะไร ร่างกายของเขาจะกลับมานั่งจมจ่ออยู่บนโซฟาหนังเก่าๆ ที่เขากับน็อคทิสเคยชอบนั่งด้วยกัน
พรอมพ์โตฉีกยิ้มออกมาอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงภาพวันวานที่แสนหวานโดยที่ไม่สนใจสักนิดว่าหน้าตาตัวเองจะเปรอะเปื้อนคราบน้ำตามากแค่ไหน เขาคลายวงแขนที่โอบกอดตัวเองแล้ววาดมันออกไปข้างหน้าราวกับว่าที่ตรงนั้นมีอดีตคนรักของตนนั่งอยู่
“น็อคท์.. ฮึก น็อคท์จะอยู่กับฉันตลอดไปไม่ใช่เหรอ"
ริมฝีปากบางสั่นระริกพยายามเปล่งเสียงใสแหบแห้งและสั่นเครือออกมา ฝ่ามือเรียวลูบไล้ปัดป่ายอากาศตรงหน้าก่อนที่เขาจะวาดวงแขนโอบกอดความว่างเปล่านั้น
“บอกสิ.. ว่านายจะไม่ทิ้งฉัน จะไม่ไปไหนอีกแล้ว.."
- Slowly Die -
100%
talk.
สำหรับ Slowly Die เป็นอะไรที่สั้นแต่ผลาญพลังงานมาก แนวนี้สำหรับเราเขียนยากสุดๆ เลยค่ะ
แต่เพราะตอนนี้เริ่มชอบเนื้อหาแนวๆ นี้เลยอยากลองดู เหนื่อยมากกก ยังคงต้องฝีกอีกเยอะเลย y _ y)/
ติชมได้นะคะ ♡